کشف دفینه ای که روی آن ساز دف حرفه ای به تصویر برجسته کشیده شده امپراتوری آشور میانی بوده که باعث شد تا این ساز به عنوان سازی کهن شناخته شود.
نوروز (اولین روز سال نو ایرانیان و جشن ملی مردم ایران) و دیگر مناسبت‌های جشن در دوره‌های ساسانی (۲۲۴ پس از میلاد تا ۶۵۱ میلادی) با دف همراه بوده است.
در این دوره دف به منظور همراهی با موسیقی کلاسیک ایرانی نواخته می شد. دف به احتمال زیاد در دربار برای نواختن در حالت ها و ملودی های موسیقی سنتی استفاده می شد.
این موسیقی سنتی یا کلاسیک توسط باربد بزرگ ساخته شد و به نام خسرو پادشاه اساطیری خسروانی نام گرفت. تحقیقات اخیر نشان می دهد که از این حالت ها در خواندن دعاهای مزدی (زرتشتی) استفاده می شده است.
این حالت ها از استاد به شاگرد منتقل شد و امروزه به سیستم ردیف و دستگاه معروف است. بسیاری از ملودی ها از بین رفتند، اما بیشتر آنهایی که باقی مانده اند مربوط به دوره ساسانیان است.
دف‌ها را می‌توان برای تولید ریتم‌های بسیار پیچیده و شدید نواخت، که باعث می‌شود فرد در حالت خلسه قرار بگیرد و به حالتی هیجان‌انگیز و از نظر روحی عالی برسد. به همین دلیل در ایران همواره با دین در ارتباط بوده اند.
یک جام برنزی حکاکی شده از لرستان در موزه ملی ایران در تهران، نی دوتایی (لوله های نی دمیده شده)، چنگ (چنگ) و دف را در زیارتگاه یا موکب بارگاه به تصویر می کشد، همانطور که در مصر، عیلام به طور مشابه ثبت شده است. و استان ایرانی بابل که در آن موسیقی برای اجرا توسط گروه‌های بزرگ ارکستر تنظیم می‌شد.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.